Unexpected 5

 

Unexpected

Autor: Kazu94

Beta: Asai

Słowa: 1 866

Bardzo przepraszam za opóźnienie. Od ostatniego rozdziału laptop dalej mi szwankował i co chwile sprawiał, że chciałam wyrzucić go przez okno. Do tego doszły próbne matury i zamieszanie związane z końcem pierwszego semestru. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej i znajdę więcej czasu (i motywacji) do pracy nad tym opowiadaniem ;]

Koniec marudzenia ;p

Enjoy!

                                                                                         

Obudzony przez promienie słoneczne, leżał na łóżku w swojej sypialni, tępo wpatrując się w sufit. Wydarzenia wczorajszego dnia powracały do niego stopniowo i chłopak zaczął odczuwać coraz większy strach. Nie bał się samego faktu, że ojciec jego dziecka jest łowcą. Nie przerażała go zawiła sytuacja, w którą wplątany był jeden z aniołów. Obawiał się emocji, które zaczynał czuć w stosunku do Deana. Bał się utraty kolejnej ważnej dla niego osoby.

Wyrzucając dręczące go myśli na skraj swojego umysłu wstał, kierując się do łazienki. Po porannej toalecie, podążył do kuchni i zaczął przygotowywać śniadanie, szykując się mentalnie na przybycie trzech pozostałych łowców.

Nie musiał czekać długo, aż usłyszał pukanie. Pozwalając swojej magii wyczuć ich obecność, postanowił oswoić ich trochę z tym, co było jego naturą. Uśmiechając się krzywo pod nosem, otworzył drzwi niemalże nie przestając smażyć jajecznicy.

Bracia Winchester i Bobby wpatrywali się podejrzliwie w otwarte przejście, za którym nikt nie stał. Zastanawiali się co się tak właściwie wydarzyło, dopóki nie dotarły do nich słowa:

- Jestem w kuchni.

Posiłek zjedli w krępującej ciszy. Dopiero po odstawieniu naczyń do zlewu, Dean zaczął opowiadać wczorajsze wydarzenia pozostałym łowcom. Wyjawił wszystko czego się dowiedział od Castiela, pomijając jedynie jego wzmiankę odnoszącą się do samego Harry'ego. Sam jeszcze nie rozumiał tych słów, a coś wewnątrz niego, podpowiadało mu, by na razie nie dzielił się tym z innymi.

Pół godziny później Sam i Bobby wyszli, by spakować ich rzeczy. Mieli się spotkać przy samochodach. Dean odwrócił się do Harry'ego, gdy tylko opuścili pomieszczenie. Po chwili ciszy przysunął się bliżej niego, wyciągając rękę w stronę zaokrąglonego brzucha.

- Mogę..? - zapytał niepewnie.

Kruczowłosy cofnął się minimalnie, unikając spojrzenia drugiego mężczyzny.

- Ja.... Dean musisz zrozumieć. To dla mnie trudne, okej? Nie chcę się przyzwyczaić do myśli, że będziesz częścią życia naszego dziecka, tylko po to, byś pewnego razu zniknął. To by mnie dobiło... zbyt wielu ludzi już straciłem - szepnął. - Musisz wszystko przemyśleć. Na spokojnie przeanalizować całą sytuację i zdecydować, czy jesteś w stanie poświęcić dla tego swoje dotychczasowe życie. Czy naprawdę chcesz być częścią świata dla tego dziecka. Czy będziesz w stanie znieść moment, gdy zacznie ono korzystać z magii. Czy... - pewnego dnia nie zmienisz zdania i nie postanowisz na nas zapolować?

Harry nie dokończył ostatniego zdania, wiedząc, że uraziłby nim starszego Winchestera, jednak tego właśnie obawiał się najbardziej. Przywiązania się do kogoś oraz późniejszej zdrady.

Dean w ciszy obserwował młodszego mężczyznę. Miał rację, musiał sobie to wszystko przemyśleć, lecz jednego był pewny, chciał być częścią życia swojego dziecka. Ostrożnie zbliżył się do zielonookiego i, gdy ten nie wykonał żadnego ruchu, przytulił go delikatnie. Przykładając rękę do jego brzucha, pocałował go w czoło, po czym wyszeptał, przepełnionym emocjami głosem:

- Skontaktuje się z tobą niedługo. Dbaj o siebie.

Rzucając ostatnie spojrzenie na ciężarnego chłopaka, odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia.

Harry stał oniemiały i wpatrywał się w zamknięte drzwi. Musiał z kimś o tym porozmawiać, bo inaczej wybuchnie. Szybko odwrócił się i podążył do półki, na której leżał jego telefon. Wybrał odpowiedni numer i czekał niecierpliwie na połączenie.

- Renee? - zapytał, słysząc głos po drugiej stronie. - Możesz tu przyjść na chwilę?

- Harry? Coś się stało? Czy Dean...

- Nie teraz. Muszę z tobą porozmawiać. Jak przyjdziesz to ci wszystko opowiem.

I tak też zrobił. Chwilę po rozłączeniu się, wyczuł aportującą się kobietę w obrębie jego posiadłości. Minutę później była już u niego w mieszkaniu, tuląc go to swojej piersi. Umiejętnie poprowadziła go w stronę kanapy i już po chwili słuchała chaotycznej wypowiedzi mężczyzny oraz wszystkich jego obaw. Po paru minutach ciągłego mówienia, Harry opadł bezwładnie w jej objęcia i uspokajał się wsłuchując w jej głos.

- To normalne, że obawiasz się krzywdy z jego strony, jednak powinieneś dać mu szansę. Z tego co mi powiedziałeś, odniosłam wrażenie, że mu na tobie zależy. W jakiś szczególnie pokręcony, właściwy dla takich ludzi sposób. Wszystko co mu wyznałeś przyjął spokojnie i ani razu nie wyciągnął broni, mimo że jest łowcą i w innym przypadku pewnie od razu  celowałby do czarodzieja z pistoletu.

Harry jedynie mruknął w odpowiedzi, nie mając chęci by się odezwać Choć nawet gdyby je miał, pewnie nie wiedziałby co powiedzieć. Kobieta uśmiechnęła się lekko pod nosem i przesuwając palcami po jego włosach, pozwoliła mu wszystko ponownie przemyśleć.

- Marz rację - powiedział cicho, odsuwając się od niej delikatnie. - Nie ma co na razie się przejmować, gdy Dean sobie wszystko poukłada, to zadzwoni i...

- Harry ? - wtrąciła Renee, zaniepokojona tak nagłą przerwą.

- Jak...? Jak ma się ze mną skontaktować, skoro nie dałem mu swojego numeru?

- Głuptasie - przerwała mu siwowłosa kobieta, ponownie przyciągając go do uścisku. - Jest przecież łowcą, jeżeli będzie chciał się z tobą skontaktować na pewno znajdzie na to sposób. Może przecież wyszukać numer twojego zajazdu w internecie, a może nawet zabrał jedną z wizytówek leżących przy wejściowych drzwiach.

Nie do końca przekonany chłopak siedział jeszcze chwilę w ciszy.  W jego głowie panował chaos, a sprzeczne emocje nie dawały mu spokoju. Pragnął tego, by Dean się z nim ponownie skontaktował, jednocześnie obawiając się odrzucenia. Zaczął nawet myśleć o tym, by uciec jak najdalej od źródła jego problemów, czyli ojca jego maleństwa, ale czy naprawdę mógłby to zrobić swojemu dziecku? Czy potrafiłby z pełną świadomością pozbawić go możliwości poznania jednego z rodziców?

Sfrustrowany wypuścił z siebie powietrze i podniósł się z kanapy, od razu zmierzając do kuchni. Renee obserwowała rozbawiona, jak chłopak wyjmuje różne rzeczy z lodówki i zaczyna tworzyć kolejną dziwną mieszankę. Starała się tego nie okazywać lecz wiadomość, że ojciec dziecka Harry'ego jest łowcą, początkowo ją przeraziła. Nadal pamięta te kilka nocy, które chłopak spędził u niej oraz koszmary im towarzyszące. Kruczowłosy starał się to ukryć lecz ona szybko zauważyła wszystkie symptomy. Za każdym razem, gdy coś przypominało mu o przeszłości, w nocy nawiedzały go najgorsze ze wspomnień.

Teraz bała się, że najnowsze przeżycia będą miały podobny skutek i Harry będzie znów miał kłopoty ze snem, co wiąże się także ze stanem jego zdrowia. Cały czas martwi ją delikatna budowa ciała chłopaka i ryzyko, jakim może to owocować, przy dalszym rozwoju ciąży.

Wróciła do domu dopiero wieczorem, po kilkukrotnych zapewnieniach Harry'ego, że sam sobie poradzi i, że w razie kłopotów niezwłocznie się z nią skontaktuje.

Zielonooki po szybkim prysznicu opadł na swoje łóżko i jeszcze raz sprawdzając komórkę, by upewnić się, że nie przegapił żadnego telefonu, powoli zapadł w niespokojny sen.

------

Jechali już od kilku godzin i nieubłaganie zbliżali się do domu Bobby'ego. Nieubłaganie dla Dean'a bo wiedział, że gdy tylko opuści samochód, rozpoczną się pytania na które sam chciałby poznać odpowiedzi. Jeśli nie dotyczące Harry'ego jako czarodzieja, to ich dziecka. Do tego wszystkiego jeszcze pozostawała sprawa anioła, który twierdzi, że ma dla niego misję od Boga.

Czuł na sobie spojrzenie Sama, jednak starał się go z całej siły ignorować. Pomagała mu w tym głośna muzyka. Dlatego dojrzawszy dłoń brata, kierującą się do radia, wyciągnął swoją i cały czas patrząc na jezdnię, odtrącił ją mówiąc:

- Nie teraz Sammy.

Ten wyczuwając nastrój Dean'a i wiedząc, że w tym momencie nic z niego nie wyciągnie, sapnął i odwrócił głowę, wpatrując się w mijany krajobraz. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Sama idea magi nie pochodzącej od demonów, go przerażała, jednak także strasznie fascynowała. Te wszystkie możliwości, tyle rzeczy czekających tylko na odkrycie. Na dodatek ta ciąża. Męska ciąża! Kto by pomyślał.

Nagle uderzyła go pewna, niepokojąca myśl. Może Harry udawał. Przecież nie wiedzą jakie możliwości ma dzięki tej swojej magii. Najczarniejsze scenariusze zaczęły pojawiać się w jego głowie. A co jeśli chłopak dogadał się z kimś i wiedząc, że Winchester'owie najbardziej cenią rodzinę, postanowił to wykorzystać? Tylko co by mu to dało?

Resztę drogi spędzili zaplątani w swoje myśli. Gdy dojechali na miejsce, Dean od razu zaparkował blisko drewnianego ganku. Nie dając nic powiedzieć swojemu bratu, wysiadł z samochodu i ruszył do drzwi za którymi właśnie znikał Bobby.

Kiedy każdy z nich zajął swoje miejsce w zagraconym salonie starszego łowcy, zapanowała niezręczna cisza.

- Dobra idioci. Załatwcie to między sobą i będziemy mogli zająć się poważnymi sprawami - burknął Bobby, sięgając po jedną z książek.

Żaden z braci nie chciał rozpoczynać tej rozmowy. Obserwowali się nawzajem. Sam starał się przekonać spojrzeniem swojego brata, by to on pierwszy coś powiedział. Dean jednak nie miał zamiaru wdać się w jedną z babskich rozmów. Perfidnie wyciągnął nóż i zaczął się nim bawić. Po paru minutach, nie wytrzymał i schował go do kieszeni.

- Skoro nic nie zamierzasz powiedzieć, to ja skocze po ciasto – powiedział Dean ruszając w kierunku drzwi.

- Co to miało być? Dean! Czy ty naprawdę wierzysz w to, że ten cały Harry jest w ciąży? - wykrzyczał Sam, zadając pytania, które męczyły go od samego początku. - To może być pułapka! Dopiero co jakimś cudem wydostałeś się z piekła, nie sądzisz, że dowiadując się kim jesteś, mógł sobie szybko wyczarować ten jego brzuch? Zapewne zdaje sobie sprawę z tego, jak cenimy własną rodzinę i postanowił to wykorzystać....

- Dość! - warknął rozzłoszczony zielonooki. - Nie waż się tak o nim mówić! Wierze mu i wiem, że nie wykorzystałby NASZEGO dziecka dla własnych korzyści!

- Znasz go zaledwie kilka dni! Co możesz o nim wiedzieć?!

Dean nie mógł znieść już więcej. Wyszedł z domu, trzaskając drzwiami i skierował się w stronę złomowiska. Sam nie wiedział dlaczego tak zareagował na słowa brata. Po prostu, gdy usłyszał jak ten oskarża kruczowłosego, wiedział, że to wszystko nieprawda. Coś w jego wnętrzu podpowiadało mu, że może zaufać Harry'emu i nawet mu się nie śniło, by kwestionować istnienie ich dziecka.

Boże! Będę miał dziecko!

Oparł się o jeden z wraków i pozwolił płynąć swoim myślom. Nigdy nie sądził, że zostanie ojcem. Do tej pory bycie łowcą wykluczało wszelkie trwałe związki i zawsze dbał o to, by zapobiec ewentualnej wpadce. Nie przyszło mu do głowy, że mogłoby się to stać z...

Kurwa! Jak to w ogóle możliwe? Przecież obaj jesteśmy facetami!

No tak, magia. Magia, która jest dobra i nie pochodzi od demonów. Chyba nadal w to nie wierzył... Jak wiele ma możliwości, skoro dzięki niej dwóch mężczyzn może spłodzić dziecko? Był pewien, że ma zastosowanie także przy złych zamiarach.

Od razu przypomniał mu się moment, w których Harry wspomniał o wojnie. Mózg podsunął mu także słowa kruczowłosego, gdy ten myślał, że go nie dosłyszy. Co miał na myśli, gdy mówił za wiele ludzi już straciłem. Czy ma jeszcze jakąś rodzinę, czy to właśnie ich stracił?

Postanowił dłużej się nad tym nie zastanawiać. Jeżeli kiedyś Harry zapragnie podzielić się z nim swoimi tajemnicami, to zrobi to.

W tym momencie uświadomił sobie, że chce lepiej poznać kruczowłosego. Był już przekonany, że nie zważając na zdanie brata, skontaktuje się z nim. Bezwiednie sięgnął do kieszeni i wyjął małe pudełko zapałek. Obrócił je kilkakrotnie, przyglądając się nadrukowi. Z lekkim uśmiechem na twarzy wspominał, jak w ostatnim momencie zauważył je na ladzie w zajeździe Harry'ego. Gdyby ich nie zabrał, teraz musiałby szukać numeru kruczowłosego na własną rękę lub co gorsza, prosić o to Sammy'ego.

Jego rozmyślania przerwał głos jego brata, dochodzący z ganku Bobbyy'ego:

- Dean! Mamy robotę!

Przeklął cicho pod nosem i  ruszył w stronę domu. Ostatni raz spojrzał na pudełeczko, po czym schował je do kieszeni, obiecując sobie, że zadzwoni po tym jak rozwiążą tę sprawę.