Próba Miłości - Rozdział 11

Asai - wystrój już nie różowy ale mam nadzieję, że się i tak podoba, bo mi zielony o wiele bardziej przypada do gustu niż różowy ;p Na partnera Harrego jeszcze trochę trzeba poczekać... pomęczę was przez kilka rozdziałów.

Enjoy!

                                                                         

W pomieszczeniu panowała cisza. Każdy był pogrążony we własnych rozmyślaniach. Nowa sytuacja wstrząsnęła nimi dogłębnie. Mistrz Eliksirów zastanawiał się nad tym, gdzie ukrywał się Potter przez ubiegłe dwa lata. Wyparował z magicznego świata i żaden z jego przyjaciół nie miał z nim kontaktu. Narcyza była ciekawa kto jest drugim ojcem dziecka. Lucjusz Malfoy zastanawiał się nad tym co zrobić dalej. Postanowił przedyskutować to później z Severusem. Natomiast Draco miał pustkę w głowie, jeszcze do niego nie dotarło to, że jego szkolny rywal znajduje się w jego domu, na dodatek w ciąży. Studiował magomedycynę i czytał o tych niezwykle rzadkich przypadkach, jednak nigdy nie podejrzewał, że będzie miał z tym do czynienia.

Tym razem to Narcyza pierwsza zabrała głos.

-Harry, jesteś głodny? Zapewne dawno nie jadłeś porządnego posiłku, a porozmawiać możemy później.

Chłopak niepewnie spojrzał na kobietę. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z głodu, który do tej pory był zagłuszony jego wyczerpaniem i nowymi informacjami, zaprzątającymi jego głowę. Zastanawiał się jednak czy wolno mu prosić o jedzenie. Ostatnie przeżycia odblokowały wspomnienia z czasu, który spędzał u Dursley'ów i pamiętał, że za jakikolwiek przejaw pragnienia czy głodu, zawsze był karany. Jednak przecież to ona zaproponowała mi jedzenie -pod szeptał cichy głosik.

W odpowiedzi jedynie skinął głową.

Kobieta odsunęła się od jego posłania i już po chwili powróciła z tacą. Harry usiadł wyżej na łóżku i spojrzał niepewnie na jedzenie. Niby odczuwał głód, jednak teraz pojawiły się też lekkie mdłości. Nie wiedział dlaczego i postanowił je zignorować. Nie jadł niczego od długiego czasu i sam już nie wiedział, jak mu się udało to przeżyć. Niepewnie sięgnął po łyżkę i nabrał na nią małą ilość zupy. Ręka mu się trzęsła, jednak udało mu się nie rozlać i już po chwili ciepły płyn spływał do jego żołądka.

Usłyszał jakiś hałas, więc podniósł głowę do góry i zauważył jak mężczyźni opuszczają pomieszczenie. Zdziwiony spojrzał na kobietę, która w odpowiedzi delikatnie się uśmiechnęła.

-Tak jak mówiłam, teraz spokojnie zjesz posiłek i się umyjesz, a dopiero później będziemy kontynuować rozmowę. Musisz o siebie dbać- no teraz już nie tylko o siebie.

Harry odwzajemnił jej uśmiech i nabrał kolejną łyżkę. Po parunastu minutach udało mu się zjeść połowę przygotowanej potrawy. Odsunął od siebie tacę, cicho dziękując. Kątem oka spojrzał na kobietę. Nie wiedział, co teraz zrobić, może miał posprzątać... Obiekt jego niezdecydowania zniknął sprzed jego oczu, a gdy odwrócił się w stronę matki Malfoy'a, zauważył jak chowa różdżkę.

-Dobrze, później będziesz mógł zjeść coś jeszcze. Pamiętaj jak będziesz głodny to mów. -Mówiąc to, podniosła się z krzesła. - Teraz może się wykąpiesz?

Zielonooki skinął głową i ostrożnie wstał z łóżka. Nagle zrobiło mu się ciemno przed oczami i przed upadkiem, uratowało go ramię kobiety. Po chwili doszedł do siebie i przestraszony spuścił głowę w dół.

-Przepraszam...

-Nic się nie stało. Takie rzeczy się zdarzają, gdy organizm jest wyczerpany. Dlatego musisz teraz dużo jeść i pić, by zyskać jak najwięcej sił.

Łazienka do której weszli była pomieszczeniem, niemalże całym w błękitnym kolorze. Znajdowała się tam średniej wielkości wanna, sedes i umywalka na dużym marmurowym blacie. Dookoła było dużo świec i świeczników, dzięki którym w pokoju było ciepło i jasno. Kobieta machnięciem różdżki odkręciła kran, z którego zaczęła lecieć perfumowana woda. Doprowadziła Harrego do wanny i odwróciła się w stronę szafek, w których zaczęła czegoś szukać.

Parę minut później, gdy woda przestała lecieć, zielonooki zaczął się denerwować. Nie chciał rozbierać się przy kobiecie, a ta nadal nie wychodziła z pomieszczenia. Zerkał niepewnie to na nią, to na wannę, zastanawiając się co zrobić.

-Poradzisz już sobie, czy mam wyjść? - Zapytała Narcyza dostrzegłszy zmieszanie chłopaka.

-Poradzę... - odpowiedział niepewnie.

-Dobrze. Koło umywalki leżą czyste ubrania, jak się umyjesz to się w nie ubierz i wróć do pokoju. Będe tam na ciebie czekać, więc jak będziesz czegoś potrzebował to wołaj.

-Dobrze... dziękuję – dodał cicho.

Kobieta uśmiechnęła się i opuściła pomieszczenie. Harry ostrożnie zdjął z siebie ubranie i wszedł do wanny. Ciepła woda działała na niego odprężająco i już po chwili na jego usta wypłynął delikatny uśmiech. Sięgnął po gąbkę i mydło, już po chwili metodycznie mył swoje ciało, pogrążając się w rozmyślaniach. Zastanawiał się, dlaczego go tak dobrze traktują. Wyleczyli jego rany, nakarmili, a teraz jeszcze pozwolili mu się wykąpać. W tej sytuacji czuł się niepewnie, nadal nie wiedział co planują Malfoy'owie i nie mógł być pewny czy za jakiś czas nie oddadzą go Voldemortowi. Była jeszcze kwestia dziecka. Cieszył się, że będzie miał dziecko z osobą, którą kocha, jednak budziło to też w nim niepokój. Nie był pewny jak zareaguje na to wszystko jego partner. Miał wrażenie jakby przesiąkł brudem, ręce, które z początku omijały dolne strefy jego ciała, teraz zaczęły je szorować.

Chciał pozbyć się tego brudu, jednak był on bardziej psychiczny. Mimo iż jego ciało było już czyste, to on ciągle czuł go na sobie. Ręce zaczęły mu się trząść i po chwili z jego gardła wyrwał się cichy, stłumiony szloch. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że ciągle widnieją na nim pozostałości po gwałtach.

Wstał dopiero wtedy, gdy woda zaczęła robić się zimna. Wytarł się puszystym ręcznikiem i omijając spojrzeniem wielkie lustro, sięgnął po czyste ubrania. Przed wyjściem z łazienki, wziął głęboki oddech, który wcale go nie uspokoił.

Narcyza Malfoy podniosła się z krzesła, gdy tylko usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciła się w jego stronę i delikatnie uśmiechnęła.

-Chodź. Zaprowadzę cię do salonu, tam na spokojnie będziemy mogli porozmawiać.

Harry niepewnie ruszył za kobietą. Szli długim korytarzem. Na ścianach wisiało pełno portretów, które z zaciekawieniem przyglądały się nowej osobie. Chłopak czując na sobie ich wzrok, przyśpieszył i teraz szedł bardzo blisko kobiety. Po paru minutach weszli do dużego, przytulnego pokoju, w którym czekali już na nich mężczyźni. Narcyza poprowadziła zielonookiego do dużego fotela, a sama usiadła na sofie, niedaleko swojego syna.

Przez jakiś czas, nikt się nie odzywał. Starsi jeszcze raz, zastanawiali się nad tym jak przeprowadzić rozmowę. Harry skulił się w sobie, wpatrując w swoje splecione dłonie.

-Potter – zaczął Mistrz Eliksirów. - Jesteś pewien, że osiem tygodni temu nie byłeś jeszcze złapany, to może pamiętasz już ile czasu spędziłeś u Voldemorta?

-Nie wiem, proszę pana – odpowiedział nie podnosząc głowy. - Z trzy, może cztery tygodnie. - Dodał po chwili zastanowienia.

-Dobrze, to wystarczy. Możesz nam teraz powiedzieć, gdzie się ukrywałeś przez ponad dwa lata?

Harry natychmiast zaprzeczył głową. Nie mógł im tego zdradzić, nie wiedział jeszcze co planują z nim zrobić, a w mieszkaniu nadal może być jego partner. Nie chciał go narażać na niebezpieczeństwo.

-Harry -powiedział z trudem Snape. - Chcemy ci pomóc. Nie mamy zamiaru odsyłać cię do Voldemorta, dlatego musimy znaleźć dla ciebie dobrą kryjówkę.

Nie miał pojęcia, czy może im zaufać. Niby Snape nie był już śmierciożercą i nawet udało mu się zablokować Mroczny Znak, jednak nadal pozostawała kwestia rodziny Malfoy'ów. Oni w każdej chwili mogli nakierować na niego Czarnego Pana.

-Potter – po raz pierwszy odezwał się Draco, trafnie odczytując wahanie chłopaka. - Nie stoimy po żadnej stronie. Voldemort i Dumbledore są parszywymi manipulantami i dbamy tylko o swoje interesy. Tym razem chcemy ci pomóc, więc nie utrudniaj sytuacji i zdecyduj się, czy chcesz współpracować, czy wrócić do lochów śmierciożerców.

Dorośli w pomieszczeniu spojrzeli z naganą w stronę młodego Malfoy'a. Wcześniej ustalili, że poczekają z taką deklaracja dłużej, bo nie wiedzieli jak zareaguje na to roztrzęsiony chłopak. Harry natomiast ucieszył się z tego, że Draco wyłożył sprawę jasno. Zgadzał się z nim w sprawie Dumbledora, to właśnie przez tego starca nie cierpiał, gdy ktoś planuje jego życie, za jego plecami.

-Dzięki fretko... - powiedział delikatnie się uśmiechając. -Ale na razie i tak nie powiem, gdzie się ukrywałem. Jeżeli to, co powiedziałeś jest prawdą to oczywiście będę z wami współpracował. Po prostu nie mogę wam jeszcze tego powiedzieć – ostatnie zdanie miało błagalny ton.

-Dobrze. Na razie możesz zachować tę informację, musisz jednak wiedzieć, że nie mamy dużo czasu. Za kilka tygodni Czarny Pan się o ciebie upomni i nie będziesz miał wtedy szans na ucieczkę – Powiedział Snape.

Harry w odpowiedzi, skinął delikatnie głową.

-Będziesz musiał także. skontaktować się z drugim ojcem dziecka. Jeżeli to był tylko jednorazowy wyskok, to od ciebie będzie zależało ile chcesz mu wyjawić. Konieczne będzie uświadomienie go odnośnie możliwości zajścia w ciąże, skoro ty tego nie wiedziałeś, to on pewnie też nie. Najlepiej by było, gdybyś napisał do niego niedługo, musimy rozważyć wszystkie możliwe rozwiązania.

-Dobrze... -odpowiedział niepewnie Harry, pogrążając się w rozmyślaniach. Obawiał się reakcji swojego partnera. Nie miał pojęcia co mógłby napisać w tym liście. Cześć! Dawno się nie widzieliśmy. Wiesz porwał mnie Czarny Pan, ale to nie ważne bo jestem w ciąży ? To nie miało żadnego sensu. Jak miał przekazać osobie, którą kochał, że pomimo oczywistej przeszkody w postaci biologicznych uwarunkowań, jest w ciąży.

Rozmowa w pomieszczeniu zeszła na inny temat. Powieki zaczęły mu ciążyć i już po chwili całkowicie zakryły jego zielone oczy. Balansując na krawędzi jawy i snu, słyszał jedynie fragmenty wypowiedzi. Zmęczony umysł miał problemy z kojarzeniem faktów, jednak udało mu się wywnioskować, że rozmowa dotyczy zablokowania Mrocznego Znaku Lucjusza Malfoy'a.

Czując ciepło promieniujące z rozpalonego kominka, chłopak powoli osuwał się w objęcia Morfeusza. Zwinął się w kłębek, wciągając nogi na fotel. Już po chwili spał z lekkim uśmiechem na ustach, obejmując ramieniem swój brzuch. Jego sen jednak nie był do końca spokojny, o czym świadczył wyraz zdenerwowania, pojawiający się co jakiś czas na jego zmęczonej twarzy.